عروسکِ تنها شده من ِ بی‌تو

به جَبر مختارم؛ به بودن ِ بی‌تو

به آب و به آتیش هنوز می‌زنم و

دو پای در سفرم که می‌برم تنمُ

یه نفس فاصله مونده منُ از خودت نَرون

یه کمی حوصله کن یه لحظه هم شده بمون

این همه راهُ واسه خاطرِ تو دَویدمُ

تویِ سرگیجیِ جاده رویِ خوش ندیدمُ

آخه انصافه نمونیُ نپرسی حالمُ ؟

نصفه جونم بکنی خط بزنی خیالمُ ؟

من به این آینده خوشبین نیستم

من به این آینده خوشبین نیستم
من به فردایی که شاید هم نیاد
وقتی واسه تو مهم نیست این شبا
چی سر من چی سر دنیا میاد

روز اتّفاق

قصّه مو هی ورق نزن که آخرش جهنّمه

دلشوره های ساعتو کشونده تو ذهن اتاق

نبضم عجیب تند میزنه وقتی که احساسم میگه

پیرهن مشکی پوشیده خورشید روز اتفاق

دل وامونده

خیلی سخته که بفهمی، هیشکی عاشقت نمی‌شه

دل وامونده شکسته، با سلامِ سنگ و شیشه

تویِ ناباوریُ غم، لحظه‌هام آتیش گرفته

تبِ تنهائیُ وحشت، بی تو دستِ پیش گرفته

آخر جادّه رو می گم انگاری تهرون می بینم

پشت عبور شیشه ها دستای بارون می بینم

چشماتو وا کن و ببین نقطه سَرِ خط نداره

تموم دنیای تو رو رنگ تابستون می بینم

زیر چراغ مهتابی پا توی گریه ت می ذارم

نمیخوام دیگه،جای دیگه ای باشم

همینجا  میشه  اونو آرزو کرد

همیشه میشه جایی رو به او  بود

نشست و هر زمانی  گفتگو کرد

 

نیگا کن داره تنهایی برامون دَس تکون میده

نیگا کن داره دلتنگی ما رو با دس نشون میده

گمونم آخرین باره که ما همدیگه رو داریم

که طعم بوسه هات میگه من و تو آخر کاریم

نمی دونم چن تا بغضُ ، واسه تو ترانه کردم

جای خالی نگاتُ ، روز و شب بهانه کردم 

نمی دونم چن تا پرسه ، رو تنِ کوچه هدر شد

تو خیا لم چن تا رویا ، مثه کابوس در به در شد

 نمی دونم چن تا لبخند ، تو نگاهِ آینه پوسید

لبِ چن تا آه و حسرت ، تنِ  تنهاییمُ بوسید 

 

 

توی مغزم رو بکش نقاش! من دیوونه اَم
ثبت کن اما مراقب باش! من دیوونه اَم

 

 

 بارونِ نم نمکِ دمِ غروب                      

قصه گویِ لحظه های خوبِ خوب

ای رفیقِ کهنه ی  پنجره ها                       

ای پلِ بین من و خاطره ها،

 

منو با خودت به رؤیا می بری؟            

تا دوباره نفسم جون بگیره

تا که دستای ترک خورده ی من              

مثه جاده بوی بارون بگیره..

□   □

 

اون ورِ جاده، تو آغوشِ غروب          

توی یک قریه، همین نزدیکیا

کسی انگار داره نجوا می کنه             

اسم خورشیدُ توی تاریکیا..

 

به نفر که قصه های روشنش               

شب و رسوا می کنه  مثل چراغ

دارم از حرفای اون تازه می شم         

زیرِ این بارونِ شهریورِ داغ!

□   □

 

 فانتومِ پا برهنه ها گیوه ی دَس دوزه ننه

صبحِ خروس خونِ گدا عینهو گِرد سوزه ننه

ما که تو هفتا آسمون یه تک سِتارَم نداریم
عاقبتِ نگاهمون چشمِ چپ و قوزه ننه

ما پشتِ میز نوکری جوونی مون تَه می کشه
دلم به حالِ خودمون بدجوری می سوزه ننه

بیخودی دستِ خستَتو رو سَرِ زندگی نکش
جواب این نوازشا! لگد توی پوزه ننه

با این غرور نخ نما حقِ کیو باس بگیریم
ما که یه عُمره سفرمون تو نخِ امروزه ننه

دنیا که قربونش برم عینهو تالارِ غمه
چرکِ سیاهِ یَقمون لباس نوروزه ننه

قلبمو پاشوره نکن عاشقی رو می خوام چیکار؟
وقتی تو گودِ معرفت جدائی دل سوزه ننه

دیکته مون چن تا غلط داشت که گل و گلوله خوندیم
تو با اسب چوبی رفتی ما رو حرف کوچه موندیم

دلامون چن تا ترک داشت که تو راه نفس بریدیم
چن تا دیوار بین ما بود که غم هم و ندیدیم

تا دل حادثه رفتیم دنبال چراغ جادو
از شب سیاه قصه تا سپیدیای گیسو