دلقک ها گریه می کنند

علی رضا نوری

نشر : آهنگ دیگر

_________________

دفتری باز در برابر من که با بیان ساده شعر های متحولی در خود جای داده است ، نه تلاشی برای ثبت جادوی زبان در کار دیده می شود و نه با ساده نویسی سمت و سوی تازه ای باز کرده باشد .

این دفتر از آن علی رضا نوری همدانی است که با صراحت می گوید :

سگی که رو به غروب پارس می کرد

جوانی من بود…

۱ ـ به ملکوت واژه راهیم نیست.

زین أسف

نقدِ آرایه و پیرایه هم

سُرخابِ گونه ی پریده رنگ خیالم نمی شود…

۱ـ عشق در تبعید..!

از من نمانده حصه ای جز اندکی تردید

دل گیرم از این عشق دردآگین در تبعید

آن سوتر از تو کیست ای در انتهای بغض

این سان که عطر دوری ات در جاده ها پیچید؟!

آیینه ها را با نگاهت بی گمان رازی ست

هرچند این بی کینه هم اشک مرا نشنید..!

“پایم را گذاشته بودم روی پله­ های زیر زمین و از حاشیه ­ی رطوبت و تاریکی پایین می ­رفتم، بچه تر که بودم یادم می­ آید اینجا پربود  از عنکبوت­ های منتظر. مادرم مرا گاهی پرت می­ کرد در  زیر زمین تا در خیابان­ ها و کوچه­ ها شیطنت نکنم.در رطوبت نفس می ­کشم و به خیابان­ ها فکر می­ کنم که فرقی نکرده اند، از وقتی یادم می­ آید، از زمان  کوروش کبیر همیشه وقتی سرو گوشت می­ جنبید باید می  افتادی در زیر زمین.”

به گمانم مرا هم پدرم کشت

مثل سهراب

روزی که زیرزمین  ساخت و

چهره ی زنی در باد

تمام حجم تنم می تند تمام طول تنت را

بکش هراس ندارم من از … بکش گلنگدنت را

پرنده های زیادی به ارتفاع ماه رسیدند

تو در برابر من ایستاده ای … و پر زدنت را –

به پای هیچکسی جز پرنده های ذهن من ننویس

نهنگ در دهنم می چشد ادامه ی بدنت را

عصیان آدم تکرار می­ شود؛ گرچه لذت گناه را نردبان هبوطِ آدم از بهشت به زمین می­ دانند، اما وسوسه تنها وسیله است؛ نه فقط ممنوع بودن، که خودِ میوه، آدم را هوایی می­ کند و او شوق دانایی را با طعم گسِ رنج می­ چشد.

آدم بین بهشت و زمین، اختیار را انتخاب می­ کند. از بهشت رانده و به زمینی تبعید می شود که می­ تواند با دست او به بهترین یا بدترین مکان تبدیل شود.

“بی­ بی­ گل” روایت درد است. روایت انتخابی که نیست و این داستانِ بسیاری از زمانهاست. همه چیز آماده است برای ایفای نقش موجود زنده­ ای که باید با چشم بسته تنها پا بر جای پاهای روی برف بگذارد. باقی مسیر، لغزنده و تنها همین جا سفت و محکم است و این تنها راه روسپیدی است.

۱ـ نت ” دو “

نت ِ “دو”  چنگ  می‌زند به دلم ، آن طرف  از  تو  طفره  و اکراه

روی خط‌های حامل چشمت ، نیست  غیر از سکوت‌های  سیاه

باز کابوس هر شبم تعبیر … ، التماسی که  ظاهرا  تاثیر …

مثل اینکه دوباره دارد دیر … ، ساعتت را  نگاه  می‌کنی  آه

باز از جا بلند می‌شوی  و  ، من در اعماق خود سقوط ، سقوط

شک ندارم دوباره  می‌روی  و ، باز  هم  زندگی  تباه ، تباه

گذرنامه ی موقت ماهی آزاد

پژمان الماسی نیا

نشر : ایلیا

___________________________

شعر های این مجموعه بیشتر از کار های قبلی با طبیعت شاعر سازگاری دارند.روایت نوعی از بیان که تربیت ذهنی مختص به خود دارد . در خلوت سفید یک پارک تا گوش دادن به صدای شب تا آن جا توجه نشان می دهد که تصویر های بصری جایی در دل متن باز کند .

” خیس باران‌

‌در انتظار ما بود ‌

نیمکت “

برای شاعر: علیرضا آدینه

______________________________

قالب قفس شده ام

قفس پذیرترین پرنده

محکوم چارچوب چاردیواری خوشبختی .

خانم ها !

آقایان!

بسیار ممنونم

اینک پدری مهربان

همسری وفادار

با شما سخن می گوید:

هر روز صبح بر می خیزم

تخلیه می کنم خودم را

از خودم

برابر خودم

خودم را آماده می کنم

برای آن که

خودم را به خودم برسانم