من آن مردم که از روز ازل در انتظار توست

همان مردی که عاشق پیشه ی چشم خمار توست

بیا نزدیک تر خورشید من، واکن قبایت را

که امید بقا در تابش خورشید وار توست

“فرهنگ” مبحثی پیچیده‌ و چندبعدی است، با بار علمی و ارزشی گران‌سنگ و پررنگ که در هاله‌ای از ابهام و پوشیدگی فرورفته است.انسان به عنوان آفریدگار فرهنگ، عشقی وصف‌ناپذیر و علاقه و رابطه‌ای تنگاتنگ با مخلوق خویش دارد. او را همچون فرزند خود در آغوش می‌کشد، می‌نوازد و با کمال میل هرچیز با ارزش و قیمتی خود را در راه رشد و بالندگی آن قربانی می‌کند. تمام توان و نیروی خود را به منظور جلوگیری از انحطاط و سقوط مخلوق خویش به کار می‌اندازد و این بدان علت است که انسان با وجود فرهنگ خویش احساس وجود و انسانیت می‌نماید.

صحبت از “فرهنگ”، صحبت از توانایی‌های خلاق انسان و نقش سازنده ارزش‌ها و دیدگاه‌ها، قدرت بیان هنری و حکایتی است از همه اجتماعات کوچک و بزرگ که درگیر تجدید هنجارها و ضوابط اخلاقی و ایجاد امکانات تازه برای یک زندگی بهتر هستند.

کلمه “فرهنگ” دارای معانی متعددی است و این تنوع معانی به دلیل عدم تجانس و عدم دلالت بر یک واقعیت مفرد است و تعداد زیادی از عناصر را در سطوح مختلف در بر می‌گیرد که از آن جمله‌اند: عقاید، ارزش‌ها، هدف‌ها، کردارها، تمایلات و اندوخته‌ها و …

وجود تعاریف و معانی زیاد برای فرهنگ، تنها معلول و دال‌بر، پیچدگی، عدم تجانس، تعداد موضوعات و گستردگی مجال کاربرد آن نیست؛ بلکه منعکس‌کننده حقایق، واقعیت‌ها و امور دیگری نیز هست: روش شناخت، ملاک‌های تعریف، دید، بینش، جهان‌بینی، فلسفه، دانش، ایدئولوژی، امیال، ارزش‌‌گذاری و گرایش‌های سیاسی،‌ اقتصادی و اجتماعی، اجتهادات، توجهات،‌ منافع و کوشش‌های خاص‌ اندیشمندان و پژوهشگران در این زمینه کارسازند.

۱ ـ

یک عمر درون خویش آوار شدم

پا بر سر دل نهاده، هشیار شدم

از بس به طناب عقل رفتم ته چاه

آخر به دل خودم بدهکار شدم !

۲ ـ

من، جدول حل نکرده ی تاریخم

یک طفل بغل نکرده ی تاریخم

جغرافی روح من، چپاول شده است

۱ ـ

با رنگ قرمز

می دوم به سمت زیرزمین

کودکی هایم را

پرتقال های خونی بلعیده اند

۲ ـ

تا کستانی ست

در زن

عروسکِ تنها شده من ِ بی‌تو

به جَبر مختارم؛ به بودن ِ بی‌تو

به آب و به آتیش هنوز می‌زنم و

دو پای در سفرم که می‌برم تنمُ

دیوار

دیوار های بی ترک

دیوار های بی نقطه و بی طاقچه

صدای منعکس

پرتاب می شوی به هیچ

می خوری به دیوارهای بسته ی پیاپی

تلاش می کنی وارهی

نمی شود

آنها تو را  اسیر می خواهند

صدایت را بریده بریده

اگر نه! گلویت را.

مجبور می شوی که بخوانی

برای آنها

و برقصی به ساز آنها

سالی که خون می ریخت از دندان آهو ها

تا ته فرو می رفت/ در خونابه زانو ها

سالی که از آغاز ، فروردین ِ خونی بود

اردیبهشتی روی خردادش عفونی بود

وقتی که تیر از قلب ها رد شد ، «ندا» دادیم!

حالا به دنیا آمدی، در ماه مردادیم

مرداد ، مرده از رَحِـم بیرون آ ورده

این بچّه را قربانی شهریورش کرده

شهریوری که گریه و شادی عوض می کرد

دریا شده توفان ،دل ساحل بی تاب                 از غیبت صد قایق وامانده به آب

تا صبح خروش و حسرت و بی تابی                  صد پرسش کودکانه بی هیچ جواب

******

لب های کویر:  تشنه ی بارانم                        یک لکه ی ابر: در پی یارانم