عنوان مقاله :

گوش بچسبان به سینه ام  و بگو اسب ها…

نگاهی به مجموعه ”  ابر بزرگ “، اثر حسین شکر بیگی

___________________________________

امتیاز بزرگ ” ابر بزرگ ” زندگی و زنده بودن و دغدغه های واقعی زندگی و ذهن انسان است؛ انسانی در پشت پنجره آپارتمانی در سوئیس یا در آفتاب سوزان شاخ آفریقا؛ انسانی که همواره در رضایتی گاه کامل میل به تکنولوژی دارد،اما نمی خواهد گذشته و هویت تاریخی خود را وا بگذارد وهمین انسان است که گاهی دلتنگ گذشته سرشار از طبیعت و اجتماع  خود می شود و ناخود آگاه بر پیشرفت و تکنولوژی می تازد؛ تکنولوژی که در کنار آسایش، تنهایی را هم برای انسان امروزی به ارمغان آورده است.

کسی که بر ماه فرود آمد

نمی دانست

هزاران رویا را

ویران می کند

وقت می میرد

وقت جوانمرگ هوا می شود

وقت از ما سر می رود

ومن با بارهایی که اضافه بود

با قدم هایی که برنداشت

با حرفی که از زبان نریخت

و مِن مِن های غریبه ی شما…

_ حالاهی بگو من کی ام، کجاهام!

این که هواهای دوُر و بر به سرم بزنند

به جسد دختر بچه­ای که در مهرماه ۱۳۸۹ در کوچه­ی درویش­های خیابان مولوی، برهنه رها شده بود

_____________________________________________

سرزمین نازک­دلان نیست این جا

کسی با پخ کردن من جا نمی­خورد

انسان حق به جانبی نمانده است تا گریبانش بگیرم

هر مردی که از حوالی من می­گذرد دستی در خون تو دارد

هر سماوری که می­جوشد

از واپسین ناله­ات گزارشی می­دهد

دوشیزه­ترینِ خیابان­های مولوی

کاش من یک روزکوچـک  می شدم

بافراغ بال کـــــــــــــودک می شدم

می نشستم بـــــــاز هم در نیمکتی

درکناردوســـــــتانم انــــــــدکی

می سپردم گـــــــوش بر آمــوزگار

شعرهای خوب پاییز وبــــــــهار

آب را بابا چه خوش می کـــرد نوش

می سرود آموزگارپند ســــــــروش

عنوان خبر :

درنخستین نشست خارجی عصرروشن بررسی شد:نسبت دین و ادبیات فارسی

حتی اگر خواستی با دوچرخه بیا

تا قدیمت را ببینم

نه اینکه امروز به تو نیاید

اما اگر تلفن همراه نبود

چطور عاشقم می شدی؟

با پیراهن چه رنگی؟

از قدیم بیا به خانه مان

از آن روزها که ما آسانسور نداشتیم

۱ _

از هر کجای جهان که ایستاده ای برگرد

من و تو به توازن نمی رسیم

مگر در آغوشت!