دشوار است

در خون خود زندگی کردن

دشوار است

دشوار است

شناور بودن

در دریایی که سکاندارش تویی

در توفانی که همه چیز را با خود می برد

اینک می ایستم

تماشا می کنم

می چرخم

گردا گرد روز

اینجا  کسی نیست

هوا انباشته از سکوت

من انباشته از حرف

و زندگی انباشته از تفاهمی که

به قانونم خنجر می زنند .

با بیل، حرارت از سرم می بردند

دریای خزر، از جگرم می بردند

[بی خود شده بودیم… کسی می آمد]

روزی که کبوتر از حرم می بردند

*****

در خلوتِ یک نقاب می خوابیدم

در محضرِ آفتاب ، می خوابیدم

بیداریِ من به خواب پهلو می زد

ای کاش که بعدِ خواب می خوابیدم

یک

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست ؟
منزلِ آن مه عاشق کش عیار کجاست ؟

(حافظ)

****

به تماشای همه ی رؤیاهایت

و به محافظت از تو

در خواب هایت

روحم را آرام و نامرئی

به شبهای تو می رساندم

لابلای موهایت می پیچیدم و آهسته

یک

در صراحتِ بال ها می ریزد

بگذار فقط بنویسم

باران از آن نگذرد

تا فرش ها به ناچاری

استوانه ای خیس باشند

دو

مرگِ اول

از من نیست چون خلوتِ پسین

با من اما نشانه هایِ مرگ

مرگ هایِ اقلیمی

رفته بودی سراغ قوهایت

دریاچه را نشانشان بدهی

قوهایت گم شده بودند در برف و باد

ناخن هایت را تا کجاها می جویدی

و در باقیمانده ی دست هایت دو بال سپید