۱ .

حواس لب ات را

که برف می گیرد

درناهای سینه سرخ

از تن ات کوچ می کنند.

۲ .

برف، بی سیاست آب می شود

حکمرانی بهار

تا اقتدار تابستان طول می کشد

شاید شبیه شعر تر تو باشد
بوسه های بهار
به وقت باریدن بی امان
دیگر ، گریه و خنده بهانه نمی خواهد
همین که هوا حالی به حالی می شود بس است

آسمان مثل اسم توست
وقتی امساک می کند
و خشکی ، خشمی فروخورده و آشتی نشده
از چشم ، به گوش ، به رگ و گوشت ، ریشه می کند
و خاک پر از خنده های پوسیده

اما باز ، بهار بهتر است