یک

نمی‌خواهم بگویم

سرگردان میان تاریکی ماندن

آدم را تا کجا می‌برد

دستگیره‌ها را چرخانــدن

دانستن این که در حال حاضر

با درهای قفل‌شده رو‌به‌رویی

و کسی به پیشوازت نمی‌آید

که بگوید:

             – دیر کرده‌ای!

 یک

و ناگهان جهان  روی صدای من ایستاد

ایستادن روی صدای من خوب است وقتی آوازی در گلو دارم

وقتی مادرم لی به لایم گذاشته است و

 لیلا دهانش را به شعرم مالیده و دیوانه‌تر شده است

…

نیمی از جهان روی صدای من خواب است

و خوابیدن روی صدای زن خوب است

یک

شاخه ای شمعدانی در آب
این تویی
این اتاق من

دو

خو کن به تاریکی
پشت دیوار 
جهنم است و روشنا

سه

تو نیستی
من نیستم
اکنون هزار سال دیگر است

جاذبه ها 
———-
شعور تاریکترین ماده 
از جاذبه ی تو نمی کاهد 
من را تامدتی نگه می دارد روی پل 
چه شعوری دارد رفتن
وقتی 
به پایین نگاه کنی
و جاذبه های زیر پل
تا صبح می لرزند 
نیستی ات با همین ذره های معلق
که گرم می گریخت از نگاه تو
در تمام جهت های من 
برگرد روی پل
آواز کدر کوه
درآه 
وقتی دو سمت پل را مه گرفته 
یا برای وقتی که آویزانم 
وتو دستهایم را رها کنی

——————– 

تخم بی ریشگی به رگ رک من

مثل تزریق مرگ در خونم

حال زن های بیوه را دارم

که به خون قبیله مدیونم

هی شراب نپخته کاری کن

 که خماری به جانم افتاده

 زندگی ذرّه ای به کامم نیست

 لکّه برآسمانم افتاده

لطفاً روی تصویر کلیک کنید  :

«سه سرود در مرگ ناگزیر ( اعدام) کین سارو ویوا، شاعر و نمایشنامه نویس آزاد اندیش نیجر که  زمین را سبز و آباد می خواست. با کین سارو ویوا در سال ۱۹۹۳ در کنفرانس جهانی ادبیات و شعر همراه و هم صحبت بودم و این آغاز دوستی ما شد . سال بعد نیز او را دیدم در حالی که تازه از زندان در آمده و بسیار ضعیف و ناراحت  بود. هنگام برگشتن بسیاری از دوستان از او خواستند که در پاریس بماند و نرود، امّا پای بند تعهّد و رسالت اجتماعی اش بود،  برگشت و به خاطر فقر و مشکلات فرهنگی و معیشتی مردم سرزمینش  به مبارزاتش علیه استعمار؛ به خصوص کمپانی نفتی شل که نفت نیجر را می برد ادامه داد.

هشت ماه بعد دولت کودتایی وقت نیجر او را همراه با  نه  تن دیگر دستگیر و در سحرگاهی اعدام کرد. ویوا آرزویش آبادی سرزمینش و خوشبختی مردم کشورش بود. در آن سال که من درسوئد بودم؛ وقتی خبر اعدام ویوا را شنیدم ، بسیار دگرگون شدم وچند روزی در خودم نبود و حاصل آن غم ودگرگونی شعر بلند مرگ برگ ها بود که سروده شد و همان  زمان به انگلیسی ترجمه و در امریکا و انگلستان و یک نشریه دانشجویی نیجر چاپ و منتشر شد.»

رقص واژه ها ، نام مجموعه شعری است که حسن نیکوفرید  سروده است و این مجموعه شعر که  ” رباعی شکسته ” نیز نام گرفته است؛ در قطع رقعی هفتاد و پنج  صفحه ای متشکّل ازنود ونه  رباعی شکسته به کوشش انتشارات نصیرا و بابک اباذری به چاپ رسیده است و مقدّمه ای کوتاه از جناب هوشنگ چالنگی بر آن نگاشته شده است که اولین نشانه و علامت توفیق نسبی و خاص بودنش را به رخ خوانندۀ حساس می کشد که در این وانفسای شاعرانگی و هنر که به دنبال شعر و هنر خوب ، به هر جایی سرک می کشد تا بلکه بتواند آنچه در پی یافتن اش است را بیابد و بخواند و هنوز اندکی امیدوار باشد به وجود و وفور شعر خوب ، هنر خوب و شاعران خوب سرایی که هستند و می سرایند هر چند در خفا و اقلیّت!!

     بگذریم! و امّا در خصوص شعر کوتاه و رغبت و کشش مردم به شعر کوتاه – حال در هر قالب و شمایلی – قبلا صحبت های زیادی از بنده شنیده اید و هنوز هم بر این باورم که آینده از آن شعر کوتاه است و مردم بنا به دلایلی که برخی را در ذیل متذکّر می شوم ، علاقۀ زیادی به شعر کوتاه – که رباعی نیز از آن قماش است – ، نشان داده و خواهند داد.

لطفاً روی تصویر کلیک کنید :

 به نام « کلمات بیش از آدمی رنج می برند » سریا داودی حموله از سوی  نشر قطره منتشر شد.

در آنتولوژی شعر معاصر  به تحلیل کارنامه ی شاعرانی، چون: احمدرضا احمدی ـ علی باباچاهی ، نورالله مرادی، شمس لنگرودی، شهاب مقرّبین، حافظ موسوی، هوشنگ چالنگی ، مجید فروتن ، هرمز علی پور، یارمحمد اسدپور،  بهزاد خواجات،  ابوالفضل پاشا، عزّت قاسمی، مهدی مرادی، رضا بختیاری اصل، امید حلالی، سیاوش جلیلیان، مسعود ضرغامیان، پرویز حسینی، فرزاد آبادی، عبدالصابر کاکایی، وحید کیانی، داوود ملک زاده، مصطفی فخرایی، مسعود ضرغامیان، فرهاد کریمی، رزا جمالی، مهرنوش قربانعلی، آفاق شوهانی، مانا آقایی، ساغر شفیعی….. و تنی چند از شاعران معاصر پرداخته شده است.

در صفحه ی پیشانی نویس آنتولوژی آمده است :

شاعران جهان سه گروه اند:

گروه اول شاعرانی که به دنبال کشف اند، مطالبی را که مردم نمی دانند بازگو می کنند.

گروه دوم شاعرانی که می داند مردم چرا نمی دانند و این ندانستن ها را می نویسند.

 گروه سوم شاعرانی که به جستجوی آن نوع دانایی اند که آدمی هرگز نخواهد دانست!

هر شب

در آغوش پلک هایم هستی

و با حافظ