روبرویمان ستاره ای درخشان بود

پشت سر، ماه

نشان به نشانه ی

باغ انار

بی برگ و بار

میان ستاره و ماه

آتشی روشن کردیم

روی دوش زمین

که بیابان را قدم می زد

کجای بی نشانی بودم؟

بیابان ایستاد

چشم هایت جفت چشم هایم  شد:

یکدیگر را می رهانیم

رها نمی کنیم…

ـ ه…ا…هااااا ! من سردم است و انگار هیچ وقت گرم نخواهم شد…

 ـ فروغ که دروغ نمی گوید!