آدمیزاد است و

شیرخام خورده

تا نیمه های راه که بیاید

ته دلش آشوب می شود

که ای داد !

دلم را جا گذاشتم

پای سیاهی کدام چشم

خدا می داند…

Ο

می دانی برادر؟

بعضی وقت ها

آدمی رغبت نمی کند

از جایش بلند شود

به زندگی بگوید

خاطرش را می خواهد

و هوس رقصی را

به دودمان بی قرار باد

بسته است…

Ο

 آدمیزاد است و

هزار فراموشی

هزار کسالت بی مورد

تا نیمه ی خیال که بیاید

دستش را خالی می بیند

از شعر و شفاعت باد

بعد تا می آید بگوید

هرچه بادا باد

می بیند که ای داد!

جایی پشت همین درها

دلش را جا گذاشته

پای سیاهی کدام چشم

خدا می داند !