payam گفته:

سپیده که سر می زند
بر افق های صبح
راه های هموار را
آسان میاب
بنگر وُ دریاب
ژرفای دره هایی که اکنون
از پولک اختران
راه هایی همواره و صاف

آنگاه
درنگ کنیم
کنار تربت های تابان
و گوش به سپاریم
به سینه ی کوه ها
تا به شنویم
پژواک دهان های خُفته ی زیبا

و به صبح که می رسیم
بیاد آریم
اخترانی که خُفته اند
هماره به نام ما .

جمشید قنبری ۱۳۶۷

از مجموعه شعر « زیباتر از هر گفتگو » چاپ ۱۳۷۴

فرشید گفته:

مردی که در آینه به ثبت می‌رسد. آینه‌ای که برای دیدن خود به کار می‌رود! قاب عکس نه! آینه! زن-شاعر می‌خواهد مانندی بیابد اما از گونه‌ای دیگر. مردی را آرزومند است که در آینه دیدنی باشد. آینه‌ای که صاف باصفا و مصفاست. آیینه‌ی دل. این مرد مثالی یا افسانه‌ای یا همان آنیمای شاعر دست‌نیافتنی است و زن-شاعر به او دست نمی‌یابد و تنها یادمانی از خود به‌جا می‌گذارد که همان دل آیینه‌منش اوست و آنیمای او با ره‌گذران سخن می‌گوید.

فرشید گفته:

به‌جای آنیموس، آنیما آورده شده بود که پوزش می‌خواهم.

دختـــر سمِّـــــــــی گفته:

سلـــــآم ؛

عالـــــی بود … عالـــی!

سیروس نوذری گفته:

خواندم شعرتان را .حسی نیرومند درآن موج می زند.

سعید ملکی گفته:

بسیار زیبا و دلنشین و عالی بود مرسی

لیلا گفته:

عالی بود
مرسی

محمدجواد گفته:

عالی عالی عالی عالییییی نه محشر بود
منو که میشناسین اهل مدارا نیستم
پس وقتی میگم محشر یعنی اینجوری دیدم که میگم…
تبریک

پروانه گفته:

قشنگ بود