علّامۀ دهر
علّامۀ دهر هم اگر بودم من
فرمانده شهر هم اگر بودم من
الان از من نمانده جز چشمانت
با چشم تو قهر هم اگر بودم من
غیرت پیرهنت
در باور عشق هم نگنجد سخنت
از پشت شکاف غیرت پیرهنت
فهمیده نشد وسعت بی نامی تو
شاید که خدا بوسه زده از دهنت…!
برگشت
دل رفت غزل خوان و به تنگی برگشت
پیروز شد و بدون جنگی برگشت
اخبار مهم شهر آن روز این بود :
آهویی از صید پلنگی برگشت !
شر خر
می خواهم از این که هست به تر باشم
از مدعیان عاشقت سر باشم
اصلا به کسی چه شرّیِ چشمانت…!؟
من عشق دلم کشیده شرخر باشم
عصای دستت
ای بت! بگذار بت پرستت باشم
با ناز تو جان گیرم و مستت باشم
تو قول بده که اژدهایم نکنی
تا من پس از این عصای دستت باشم
بهار
آن رفتۀ بی قرار ، بر خواهد گشت
با آمدنش ، قرار بر خواهد گشت
افسوس! که این بهار من خواهم رفت
من؟ نه، ولی این بهار بر خواهد گشت
خزر
می رفت به لبخندی و دردی پس از او
می سوخت مرا حسرت زردی پس از او
تا روزی این خبر رسد در گوش اش
خود را به خزر سپرد مردی پس از او …!
شاهین زمانه
تردید نکن که وقت تنگ است ، برو
شاهین زمانه تیزچنگ است، برو
صد پشته کبوتر به زمین ریخته است
در دست ستاره هم تفنگ است، برو!
بغض تفنگ
از بغض تفنگ ، اشگ گرمی جوشید
مادر ، گاو لاغرمان را دوشید
کتری ، هیزم ، گرسنگی ، خوابی تلخ
بابا چای آخرتش را نوشید…!
پلنگ
آهویی ، عاشق پلنگی شده بود
نزدیک به رودخانه ، جنگی شده بود
خون از تن عاشق جوان ، می جوشید
چنگال پلنگ نیز ، رنگی شده بود
